Doe’t wy freed thúskamen fan fakânsje en de steapel post neiseagen, lei dêr de eerste Doarpsskille foar ús, dy’t wy sûnt ús ferhúzjen út dit doarp net wer lêzen hiene. Efkes sitte en lêze en ja hear, de âlde tiden komme foarby. Wy sieten tegearre de tiid fan doe efkes oer te eidzjen, herinneringen op te heljen. 
Earst ha wy wenne oan de Langgrousterwei, tsjinoar Thijs en Tsjitske de Vries yn de ‘reade húskes’. Neist it hûs hiene wy in grientetún mei puoltsjes, snijbeane en soksawat. Tsjitske learde my hoe’t ik dizze griente yn wekflessen dwaan koe om it te bewarjen. Ik sil de flessen wol fan har krigen ha, mar dat wit ik net mear. De frieskist wie der noch net dus moast it sa, mar it wie in hiel wurk. 
Neidat we in pear jier yn it bûtenlân wenne ha, binne wy wer werom gien nei Nijtsjerk om dêr it kafee oer te nimmen. No dat wie wol hiel wat oars, want yn in kafee hie ik noch nea west, omdat dat yn ús jonge jerren net sa hearde. Us âlders wiene der dan ek net sa bliid mei dat wy der mei begûn bin. Dat ik it fak noch net yn ‘e fingers hie (ik kaam sels út de soarch) die bliken. ‘Asto efkes oppast, dan sil ik gau efkes nei slachter Brand ta,’ sei Eppie. No gjin punt, tocht ik, want faak wie dit in rêstige tiid. Mar doe’t ik de bel fan it kafee hearde, skrok ik al, want jeetje doe moast ik der wol hinne fansels. ‘A, goeie, de nij basin, hast ek in tapke,’ waard my frege. Mar ik hie noch net mei de tap oan’e gong west, omdat wy noch oan it útpakken wiene. Ik ha it twa kear prebearre mar it wie oars net as skûm. Jasper seach dit en sei: ‘Ik sjoch it wol, dit wurdt neat, jou my mar in fleske.’ It is letter nei wat oefenjen wol goed kaam hear. 
Al mei al ha wy in prachtige tiid hân yn it kafee. Moarns kamen de mannen fan it PEB en it gasbedriuw te kofje drinken en dan om tolve oere faak wer te iten en efkes in kaartsje te lizzen. Dat wie altiten in gesellige sfear. We binne begûn mei in droech woarstje en in gehakbal. Mar dat waard al gau mear en op’t lêst wie der fan alles te krijen. Ek de âldsjes, Jehannes, Kees, Eelke, Sjouke en Jacob kamen dan efkes del en as dan sneontemoarns Andries de feekeapman derby kaam en Jantsje noch efkes oanwipte, dan fleagen de sterke ferhalen oer de tafel. Jacob naam meast farske griente foar ús mei, want der groeide altyd tefolle op syn túntsje. 
Fêste jûnen wiene der om te kaarten, de iene wike klaverjasse en de oare wike skutjasse dêr’t Oane Ages grut fan fan wie. Ek in jûn om te biljerten en soms noch in bingo-jûn, dy’t dan troch Durk de Jong regele waard. 
It wie in tiid dat de kafees om tolve oere jûns ticht wêze moasten. Mei útsûndering fan sneons, dan wie it ien oere. Mei kaarten en al sa mear moast men fergunning oanfreege by de gemeente en dan mochtest om ien oere ticht wêze. Der wie ek streng kontrôle op. Wy ha it op sneontejûn wol hân dat we mei in lyts ploechje sitten bleaune. De doar op’t slot dan koe der net samar ien ynstappe. Klaas van der Ploeg obere dan en Tryn, syn frou, regele de keuken as it nedich wie. Wy koene der dan efkes by sitte en in boarrel nimme. Soms waard der op de doar kloppe, it wie al nei ienen fansels en dan stiene de plysjes foar de doar. De klanten waarden gau nei boppe stjoerd, se wisten wol hoe let it wie. Hjir en dêr lei dan in slof of in skoech want it moast fluch en súntsjes fansels en wy diene krekt as wiene wy oan it oprûmjen. Fansels ha de plysjes dat wol yn ‘e gaten hân, mar se koene gjin bekeuring jaan want oer it privee hiene se neat te sizzen. 
Ek mei de jongerein wie it altiten gesellich en hiene we nei myn idee net folle spul. Klaas en Tryn en Sietse en Ymie stiene altyd foar ús klear. As wy ris fuort moasten as efkes mei fakânsje woenen, dan namen sy it wol waar. 
Us Durk is yn it kafee berne. Dat is dêr net faak bard, miskyn wol nea earder mar dat wit ik net. Hy stie in protte allinnich boppe yn ’t jister, want der wie altyd wol drokte ûnder. Neffens Durk syn sizzen hat hy der neat oan oerhâlden. Lokkich kaam Foppe faak efkes lâns as hy thús wie fan syn wurk, om Durk op te heljen en dan gie er mei Foppe op ‘e fyts. 
Ek de winter fan 1979 wie wat bysûnders. In sniestoarm hie alles lam lein en dielen fan it doarp wiene ôfsletten. Men koe hast nearne komme. Guon koene gjin kant út, sa bot wiene se ynsnijd. De snie lei meters heech en benammen foar de âlderein wie it lêstich. In protte Nijtsjerksters kamen efkes nei it kafee foar in praatsje, want je koene net in kant út. Foar de radio waard frege om krisissintrums te iepenjen yn de doarpen en fan dêr út help te bieden. Sa melden wy ús ek oan, wol mei tastimming fan ús fêste klanten, want sy moasten de opdrachten útfiere fansels. Wa’t help nedich hie, koe ús skilje. Ferskate opdrachten waarden útfierd. By Sjouke op ‘ e tille moast snie skept wurde, want hy siet hielendal ynsnijd. Dêr gie in ploech hinne om snie te romjen. It stiet my sa by dat se him doe ek mar efkes meinaam ha nei ‘It Hoekje’. Foar minsken dy’t net nei bûten koene, moasten der wolris wat boadskipkes dien wurde. It waard allegearre regele yn it krisissintrum en der kamen hieltyd mear helpers. In bysûndere sfear wie der doe: sa mei elkoar dat is it echte doarpsgefoel.
Nei fiif jier binne wy der dochs mar mei ophâlden. Wy ha op ‘It Hoekje’ in moaie gesellige tiid hân. De klok dy’t wy krigen by ús ôfskied, hinget noch altyd by ús yn ‘e keamer.

Mei 1962 kwamen we er wonen. In dat geweldige huis aan de Dokkumerstraat (nu Mûnewei 2). Een landhuis. Grote tuin, mee verzorgd door Bote Nieuwland, die weinig sprak maar ijverig tuinierde. Wij plukten de boontjes en rooiden aardappels. Als uit Gods hand.
Het huis was groot en koud. Geen centrale verwarming, nee: kolenkachels die elke morgen aangestoken moesten worden. In barre winters (en we hebben ze meegemaakt) vroor het in het huis en als het sneeuwde (we hebben het echt meegemaakt) vloog de sneeuw door de kieren van de voordeur de gang in. We ruimden binnenshuis sneeuw.
Bevroren leidingen werden door Bote Kooistra met enige luidruchtigheid ontdooid. Maar hij kwam, deze Bote, als er nood (watersnood) was. En toch was het in de pastorie altijd warm. Dat kwam omdat we ons omringd voelden door warme mensen. Mensen die begrip hadden voor een jong, onervaren domineesechtpaar.
Er is veel gezwoegd in die oude pastorie. Ik voelde de geschiedenis van mijn illustere voorgangers daar in die fraaie studeerkamer. Daar stond een petroleumkachel die op gezette tijden werd bijgevuld door Ype Petrolie (eigenlijk Heeringa) die met zijn kar met brandstof langs kwam. Met al die voorgangers heb ik gezucht daar in die studeerkamer. Elke zondag twee preken. En geen verhaaltjes. Dat was de meest ernstige kritiek die je kon krijgen: verhaaltjes. Nee, het moest verkondiging zijn. Vermaning. En al trok men er zich niets van aan: Dominee had het mooi gezegd. Ik leerde het verschil tussen een preek die ‘droech’ was en ‘dreech’.
Er is veel gezucht in die oude pastorie. Vooral omdat er zoveel van je verwacht werd. En wat zullen die domineesvrouwen, die soms geen domineesvrouw wilden zijn, gezucht hebben om die man die altijd maar met die gemeente bezig was. Met misschien veel te weinig aandacht voor de dingen thuis.
Maar, we hadden de tuin. De boontjes, de andijvie en de aardappelen. We hadden ons vee: de kippen, de geiten. We hadden geluk, enorm veel geluk om daar aan die Dokkumerweg te wonen.
Naast Harm en Nynke Dijkstra (we zeiden echt U tegen iedereen) die een liefderijk oogje in het zeil hielden. We leefden temidden van dierbare mensen en een sigarenrokende kerkenraad. En, we konden lachen. Wiebe Kloostra, zo gehandicapt als hij was, wat kon je met hem lachen. Humor en ernst, het wisselde elkaar af en dat maakte het allemaal zo boeiend.
De oude pastorie. Het is nu een gewoon huis. Maar een huis met een geschiedenis, met verhalen, met lief en leed. Het huis staat er nog. Temidden van een warme gemeenschap. Die is gebleven. Goddank.

(Pieter K. Pilon, gereformeerd predikant 1962-1967 te Easternijtsjerk)

De Alde Stjelp is het bedrijf van Anne van der Heide en is te vinden in een gerestaureerde boerderij aan de Mûnewei 4.

De boerderij heeft een prachtige showroom.
Het bedrijf is trendsetter, allround en breed inzetbaar, specialist , STUCKEUR, NOA, STUCGILDE, KOMO en Erkend Leerbedrijf, een traditioneel ambacht en moderne technieken: hetgeen De Alde Stjelp allemaal omvat. 
Bij De Alde Stjelp houden ze van uitersten.

Anne is begonnen in 2004 als een eenmanszaak en in 2024 uitgegroeid naar een middelgroot bedrijf met 15 vakbekwame en enthousiaste medewerkers die voornamelijk bezig zijn met restauratie, renovatie, styling, stucwerk, maar bijvoorbeeld ook met prachtige badkamers en diverse werkzaamheden op het gebied van "Beton-look" en akoestische oplossingen.

Ze leveren ouderwets goed vakwerk in een tijd waarin alles snel, efficiënt en resultaatgericht moet zijn, want kwaliteit wint altijd.
Hier geen mooie beloften, maar mooi werk.
Geen dure kreten, maar betaalbaar vakmanschap, zonder lange wachttijden. Uitstekende service met jarenlang plezier.

De Alde Stjelp stucadoors is specialist in specialistisch stukadoorswerk.
De prestaties worden regelmatig getoetst door de KOMO/KIWA en STUCKEUR. Door deze controles blijft het werk dat zij leveren op hoog niveau en de kwaliteit gewaarborgd.

Daarnaast ontwikkelen zij zichzelf voortdurend door middel van scholing en houden ze alle trends rondom techniek, verduurzaming en styling nauwlettend in de gaten, om zo het beste uit het vak te halen.

Een paar referenties waar ze trots op zijn: dat zij betrokken waren bij uitvoering zijn de Restauratie van de Blokhuispoort in Leeuwarden, Restauratie van RUG te Leeuwarden en misschien wel de mooiste Restauratie van afgelopen jaren is de "In de Brouwerij" te Leeuwarden.

Dit project bevatte een flinke verbouwing en uitbreiding van een oud pand uit ca. 1870 waar een Hotel, Grand Café en bierbrouwerij in worden/zijn gevestigd. Dit pand was van de voormalig oud- procureur-generaal van het Leeuwarder gerechtshof. Tijdens de sloop kwam er een schitterende, decoratief plafond met plantmotieven tevoorschijn na het verwijderen van het gips. Duidelijk beschadigd. Hier werd ruim 6 maanden aan gewerkt om het te restaureren. Een prachtige uitdaging om deze restauratie kwaliteiten te laten zien!!
Onze meesterstucadoor Doeke Ynema voerde al het stucwerk uit, Randolph Algera uit Heerenveen werd ingeschakeld als restaurator, gespecialiseerd in het herstellen van dergelijke historische schilderingen. 

Wie is Anne en wat was de oorsprong van het bedrijf.

Anne van der Heide is eigenaar van stukadoorsbedrijf “De Alde Stjelp".  Anne is getrouwd met Henke. Ze hebben twee dochters, Maike Froukje (5)en Rieneke Trijntje (2). Anne is opgegroeid in Nes (D), aanvankelijk was het de bedoeling dat Anne zich zou richten op de commerciële bollenteelt. Hij volgde hiervoor een HBO-opleiding in Hoorn.

Toch is het anders gelopen, Anne kwam in de bouw terecht.
Hij vertrok voor een periode van acht weken naar Berlijn om daar mee te werken aan de explosieve groei, die deze stad destijds kenmerkte. Na het Berlijnse avontuur heeft hij vijf jaar voor de afbouwgroep Groningen gewerkt. Intussen had hij alle kneepjes van het vak onder de knie. Hij kwam in 1999 bij Alfastuc, eerst als voorman en later als uitvoerder en leermeester.

1989, De oude boerderij     

Toen de oude boerderij van Walsma te koop kwam, in 2004, is Anne zijn eigen stukadoorsbedrijf begonnen.

logo

Na drie jaar werd zijn eerste vaste werknemer, Jan Kooistra, aangenomen. In 2011 waren er acht werknemers in vaste dienst. De twee noordelijke provincies waren het voornaamste werkgebied van “De Alde StjeIp”. Tot zijn vaste klanten-kring behoorden in 2011 o.a. Hajé restaurants, FRISO bouwgroep, diverse architecten en designers, maar ook vele particulieren.

Anne straalt bevlogenheid uit met passie voor zijn bedrijf. Zijn streven is perfectionisme tegen een nette prijs. Anne is inmiddels expert op het gebied van akoestisch, geluidsabsorberend pleisterwerk. Ook is zijn bedrijf specialist in katoenpleister. Katoenpleister heeft veel voordelen. Het is brandwerend, geluidsabsorberend en antistatisch.  Een ander specialisme is het werken met leempleister voor de ecologische bouw. In de toekomst wil hij zich ook nog meer richten op het restylen van winkelpanden.

Op 14 mei 2011 tijdens de open dag, zagen we dat Anne klaar is voor de toekomst. Er is dan na een fikse verbouwing een prachtige ontvangstruimte en showroom gerealiseerd. Waarbij zijn motto, representant van de nieuwe generatie stukadoors, volledig tot zijn recht komt. Vanaf mei draaide Henke ook volledig in het bedrijf mee. 

Bron deel 2: De Doarpsskille, maart 2011                            

Holland Crop  1984-2005   
In 1984 werd de fabriek gebouwd met als eigenaar Frits Fatels. 
Fatels was groenteboer in Castricum en haalde al jaren de wortels bij Jentje Weidenaar, boer op boerderij Uke onder Nes.
De historie van de wortelteelt in deze omgeving is al langer. Zo’n 15-20 jaar daarvoor was een zekere Jan Zonneveld begonnen om voor verschillende bedrijven wortels op te kopen bij boeren. Na Zonneveld kwam de firma Fatels, toen nog onder leiding van Bertus Fatels uit Castricum. Soepboer uit Nes werd toen agent en zorgde ervoor dat het wortelarsenaal uitgroeide van 5 bunder naar 90 bunder. In het begin moesten de wortels naar Castricum omdat de boerderij aan de Langgrousterwei 47, door Fatels opgekocht, niet voldoende kon bergen. Maar sinds september 1985 konden er in het nieuwe ‘fabriekje’ aan de Langgrousterwei wortels verwerkt worden. Er was land aangekocht en een fabriek gebouwd naast de boerderij van Ljibbe en Griet Weidenaar aan de Langgrousterwei 47 voor de wortel-sorteerderij.
Het gebouw kon beschouwd worden als een grote koelcel met een inhoud van zo’n vijf miljoen kilo wortels. Er was een verwerkingshal met een grote wortel-inpakmachine. Ze werden schoon gemaakt, op grootte gesorteerd en op tien plaatsen gewogen en ingepakt.
Distributie werd geregeld vanuit de Firma in Castricum.

Pier Soepboer van Nes was commissionair voor Fatels. Hij zorgde voor het contact en de afspraken / contracten met de boeren.

Fatels werd overgenomen door Bakker Barendrecht; Fatels had meerdere B.V. ‘s :
- Strawberry Queen
- Frutera Crop - Enspijk
- Holland Crop - Ossendrecht
- Holland Crop - Oosternijkerk

Er werd in het begin hoofdzakelijk peen opgeslagen en verwerkt. 
Na een jaar kwamen daar al snel bloemkool, broccoli en koolraap bij. Allemaal op contract.
Broccoli was toen een nieuwe teelt, het leek op groene bloemkool en komt oorspronkelijk uit Italië. 

In 1988 kwam er een nieuwe manager en werd begonnen met 100 ha. ijsbergsla.  1988 Sla oogstmachine    
Er waren drie slamachines om te oogsten, waar 25 man per machine op werkten.
Uniek was ook de aanschaf van een mobiele vacumeer-ketel waar 8 pallets ingingen met sla. Binnen 20 minuten werd de temperatuur terug gebracht naar 3o C. Uniek in Nederland.
Het wortelafval, zo’n 20 ton per dag werd opgehaald door Meindertsma, deze bracht het naar Heerke Kloosterman uit Foudgum die het bij boeren bezorgde. Eerder deed Aant Tabak dit.
Bijna elk jaar werd er bijgebouwd en/of verbouwd. Zo groeide het bedrijf snel zodat er op een gegeven moment ongeveer 30 man vast personeel in dienst was. 
In de loop der jaren werd de handel van peen en ijsbergsla verschoven naar Duitsland. 
Dat betekende minder werk, maar ook andere producten zoals biologische bloemkool, ijsbergsla en uien kwamen daarvoor terug, zodat we tot 3 juni 2005 met 20 man vast personeel en vele uitzendkrachten werkten.
Pieter Post plantte voor Holland Crop de ijsbergsla, de boeren zorgden voor bloemkool en broccoli.
Wist u dat broccoli in 7-8 week oogstrijp is en dat men probeerde twee maal per jaar te oogsten??
De uien werden verpakt voor Albert Heijn, eerder gebeurde dit in Zeeland. Men was dag en nacht uien aan het inpakken met 5-6 man. Voor kerst werd het ineens heel druk met peterselie verpakken voor verkoop in het hele land. Altijd hectisch, uitdagend en onder druk werken in een steeds groeiend bedrijf.
Aan het eind van zijn bestaan had Holland Crop het financieel lastig, vanwege het korte groeiseizoen en het bedrijf zat ver weg. De vervoerskosten werden te hoog.
Bakker Barendrecht was de laatste werkgever, Holland Crop was hier een onderdeel van.
In het begin werkten er twee mannen die de dagelijkse leiding hadden; van Kalkeren en Bras, zij woonden in de flatjes aan de Nijbuorren. Verder waren er zo’n 15 losse krachten, die voor drie maanden werden aangenomen. Buiten het seizoen stond de fabriek stil en was er ruimte voor onderhoud.
De fabriek had al vroeg moderne technieken voor de verwarming. De kachel werd gestookt met de warmte die uit de wortels kwam die in de koelcel kwamen. En het water werd opgevangen in zinkputten, gezuiverd en opnieuw gebruikt
Henk Solle begon bij Holland Crop okt. 1985, werkte daarvoor bij Pier Soepboer in Nes. Na dit zomerwerk ging hij naar Fatels als heftruck chauffeur. Later werd hij halchef.
Roel Sikkema werd kwaliteitsmanager en Harm Koree van Anjum was bedrijfsleider.
In 2005 werd het bedrijf door brand verwoest.
De 20 personen werkzaam bij Holland Crop vonden gelukkig allemaal redelijk snel ander werk.
Er kwam geen nieuwe Holland Crop op de Langgrousterwei.

Bron: De Doarpsskille, Roel Sikkema en Henk Solle.

Mijn grootmoeder Franske heeft vrijwel haar hele leven gewoond in het café in Oosternijkerk, waar ik als kind al veel over de vloer kwam. Ze hadden het café overgenomen van Steensma. In het midden van de gelagkamer stonden een grote ronde kachel en de stoel van beppe Franske. Ze heeft het café tot haar 84ste gerund. Als er mensen waren die wat wilden drinken of hun zorgen wilden delen, kon dat bij Franske.
Beppe Franske had een stuk papier op de bar liggen en als er wat besteld werd, kwam er een kruisje op dat papier achter het drinken dat je dronk en aan het einde van de avond klopte het precies wat je moest betalen. Ik weet niet of dat tegenwoordig nog kan?? Zaterdag na 17.00 uur mocht er geen sterke drank meer worden geschonken en om 22.00 uur was het café dicht. Dat werd dan ook streng gecontroleerd door de politie-agent in het dorp.
Bij ons thuis staan nog steeds de pendule en een zakhorloge, die als borg zijn afgegegven, omdat die mensen geen geld hadden. Maar die zijn nooit meer afgehaald. Als er iemand binnenkwam die erg verkouden was, was het advies van de 84-jarige caféhoudster: een glas warm water uit de ‘inzakketel’ van de kachel met een scheut Beerenburg en bruine suiker en dan snel naar huis lopen en onder de wol !
Het eerste raam naast de deur is er 4 keer uitgeweest voor een begrafenis (de kist kon daar de bocht niet halen). 
De 1e keer voor Jan Sijtsma, de man van beppe Franske.
De 2e keer voor Jan Groen, mijn vader.
De 3e keer voor Japke Sijtsma, mijn moeder.
Daar in het café overleed beppe Franske Sijtsma-van der Son en ging het raam er nog een keer uit.
Wij rijden nog regelmatig door Easternijtsjerk en rijden we dan langs de kroeg, dan komen er weer allerlei herinneringen boven, ook al omdat het café niet veel veranderd is.

Jan Sijtsma, kastelein van 1920 tot 1945, zijn vrouw Franske tot 1967