Beppe Franske Groen-van der Son
Mijn grootmoeder Franske heeft vrijwel haar hele leven gewoond in het café in Easternijtsjerk, waar ik als kind al veel over de vloer kwam. Ze hadden het café overgenomen van Steensma. In het midden van de gelagkamer stonden een grote ronde kachel en de stoel van beppe Franske. Ze heeft het café tot haar 84ste gerund. Als er mensen waren die wat wilden drinken of hun zorgen wilden delen, kon dat bij Franske.
Beppe Franske had een stuk papier op de bar liggen en als er wat besteld werd, kwam er een kruisje op dat papier achter het drinken dat je dronk en aan het einde van de avond klopte het precies wat je moest betalen. Ik weet niet of dat tegenwoordig nog kan??
Zaterdag na 17.00 uur mocht er geen sterke drank meer worden geschonken en om 22.00 uur was het café dicht. Dat werd dan ook streng gecontroleerd door de politie-agent in het dorp.
Bij ons thuis staan nog steeds de pendule en een zakhorloge, die als borg zijn afgegeven, omdat die mensen geen geld bij zich hadden. Maar die zijn nooit meer afgehaald.
Als er iemand binnenkwam die erg verkouden was, was het advies van de 84-jarige caféhoudster: een glas warm water uit de ‘inzakketel’ van de kachel met een scheut Beerenburg en bruine suiker en dan snel naar huis lopen en onder de wol !
Het eerste raam naast de deur is er vier keer uitgeweest voor een begrafenis (de kist kon daar de bocht niet halen).
De 1e keer voor Jan Sijtsma, de man van beppe Franske.
De 2e keer voor Jan Groen, mijn vader.
De 3e keer voor Japke Sijtsma, mijn moeder.
Daar in het café overleed beppe Franske Sijtsma-van der Son en ging het raam er nog een keer uit.
Wij rijden nog regelmatig door Easternijtsjerk en rijden we dan langs de kroeg, dan komen er weer allerlei herinneringen boven, ook al omdat het café niet veel veranderd is.
Jan Sijtsma, kastelein van 1920 tot 1945, zijn vrouw Franske tot 1967.
