Gastouder aan huis - Anja Bandstra
In november ga ik langs bij Anja Bandstra, immers voorheen zagen we haar veelvuldig met kinderen wandelen buiten, maar ze is gestopt met het gastouderschap aan huis. Waarom begon ze er aan, hoe ging dat en waarom stopte ze en hoeveel kinderen heeft zij onder haar hoede gehad?? Ze schrijft voor het Doarpsargyf haar ervaringen neer en vindt het ook een mooie afronding van een bijzondere tijd. A.Bremer
Mijn naam is Anja Bandstra. In 2014 eindigde mijn baan in de schaatsenfabriek Maple Skate en moest ik op zoek naar wat anders. Lang heeft dat niet geduurd, want een vriend van mij, die dit hoorde, zei al gauw: ”Dan kinsto moai op ús bern passe”
Hij zei: ”At myn bern it mei dy net fine kin, dan wurd it mei net ien wat” en “Anja, binnen in heal jier sisto fol”
Dat was het begin van mijn nieuwe leventje als gastouder. En wat dat laatste betreft, hij had gelijk.
In februari 2015 ben ik begonnen met het oppassen aan huis.
Dit kon ik alleen doen met de steun van mijn man Harm Jan en onze 2 kinderen Jan en Richtje. (toen 9 en 7 jaar)
Wij woonden al sinds november 2005 aan De Buorren 4. Dit is een ruim huis met een grote tuin erom heen. Een mooie basis dus voor een gastouder.
Vooraf heb ik besloten om enkel op de maandag en dinsdag te werken. Deze dagen zaten al snel vol.
Hoe ziet zo’n dag er dan ongeveer uit?
’s Ochtends vroeg werden de eerste kinderen gebracht. Dus samen ontbijten.
Dan bracht ik ze naar school. Met de kleinsten ging ik weer naar huis. Later haalde ik de grotere kinderen weer op en luisterde naar hun verhalen van school.
Het ophalen vergde soms nog wel eens wat creativiteit, want als het weer tegen zat en ik moest met de kleintjes in een bolderkar de groteren ophalen, dan was dat soms best lastig.
Soms gingen we onder paraplu’s in de bolderkar in rap tempo naar school.
Als het allemaal gelukt was, hadden we altijd de grootste lol met elkaar.
Daarna heerlijk met elkaar spelen, spelletjes doen, een filmpje kijken en wanneer het maar mogelijk was, gingen we er graag even uit.
In de herfst werd er heel veel in de bladeren voor aan de weg gespeeld. Met trekkers en karren werden de bladeren van hot naar her gesleept. Mooie bijkomstigheid was dat het uitkijken voor verkeer ook gelijk geleerd werd, want verkeer kwam er genoeg voorbij. Achterhuis kreeg hond Jelle genoeg aandacht en ook de kippen hadden aan aandacht geen gebrek.
We hebben achter ook een verhoging met bomen en planten waar de kinderen veel in hebben gespeeld. Schoon bleven ze niet altijd, maar dat was bij de ouders bekend en nooit een probleem. Het werd eerder gewaardeerd.
Rond half 5 werden de meeste kinderen weer opgehaald. Vaak baalden de kinderen dat hun heit of mem er “al” weer was en dat is voor mij altijd de grootste waardering geweest die ik kon krijgen.
Wat is het meest unieke aan deze baan?
De band die je krijgt met de kinderen en hun ouders. Ik was altijd vereerd dat ze hun dierbaarste bezit aan mij en mijn gezin toevertrouwden.
Een groot voordeel was ook dat ik ook altijd thuis was voor mijn eigen kinderen. Ze moesten de aandacht uiteraard delen met de andere kinderen, maar dat was geen probleem voor hen. De kinderen draaiden deze dagen mee in ons gezin.
En waarom ben ik dan toch gestopt?
Er kwam een mogelijkheid voorbij om te gaan werken bij de kinderopvang die in de basisschool gevestigd is, in eigen dorp.
Ik heb dit eerst gedaan in combinatie met mijn werk thuis en ik kwam er toen achter dat “buiten de deur werken” ook zijn voordelen had. Ook het werken met collega’s vond ik erg fijn. Het opbouwen van pensioen en de vrijheid in de eigen woning speelden ook een rol in mijn beslissing.
Dus ben ik in april 2023 gestopt als gastouder.
Er zijn in deze 9 jaren bijna 40 kinderen bij mij gebracht. Ik heb sommige kinderen naar hun eerste schooldag gebracht. In de coronatijd hebben enkele kinderen bij mij via teams online les gehad, terwijl de andere kinderen in een ander vertrek speelden, heel bijzonder.
’s Zomers zetten we het zwembad op. Vele ritjes hebben we in de bolderkar naar de glascontainer gehad.
Als ik een “nieuwe” baby kreeg, dan was er altijd een meisje die daar heel blij van werd en met zoveel liefde voor deze baby zorgde, dat ik eigenlijk overbodig was.
Verkleedpartijtjes, spelletjes, buiten op de trampoline, op trekkers en skelters rondrijden, in de herfst in de bladeren gewerkt, knutselen, met lego en duplo de meest fantastische bouwwerken maken en op het einde van de dag heerlijk languit op de bank televisie kijken.
Als ik hier nu over na denk, dan vraag ik me soms wel eens af, waarom ik eigenlijk gestopt ben. Want wat was het een fantastische tijd.
Gelukkig kom ik de meeste oppaskinderen nog vaak voorbij op de basisschool. Laatst kwam ik op een woensdag, toen school net uit was in 5 minuten, 7 van “mijn” oppaskinderen voorbij.
Van elk krijg ik een hartelijke groet waar ik enorm blij van wordt. Dat neemt niemand mij meer af.
Het waren 9 fijne jaren, waar ik met veel plezier op terug kijk.
Anja Bandstra
